ROZDZIAŁ I

Wraz ze wschodem słońca, rozpoczął się dzień dla obozu na Mroźnej Grani.  Nocna straż zeszła z północnej bramy.Dźwięk rogu, tak nielubiany przez graniczników, zwołał wszystkich na zbiórkę. Dowódca, człowiek wiekowy, odgarnął siwe włosy, zanim zapalił fajkę. Trzydzieści lat na grani, nauczyło go, że, jeśli chce się utrzymać morale, spawy takie jak poranne przeliczenie należy załatwiać szybko. Drużynowi w mgnieniu oka sprawdzili stan swych oddziałów i zdali raport.  Każdy wrócił do swych zajęć, a przykra formalność stała się tylko wspomnieniem.

Obóz składał się z długich drewnianych domów ostawionych w dwa rzędy, otoczonych na osiem stóp wysokim, kamiennym murem. Od północnej strony wejścia do obozu strzegła solidna brama. Dalej droga prowadziła wąskim grzbietem skalnym o stromych zboczach. MroźnaGrań to jedyna ubita droga przez góry .  Idealne miejsce do obrony przed niechcianymi przybyszami z północy.  Na terenie obozu stacjonowało aktualnie sześćdziesięciu graniczników. Większość z nich, to chłopi bez ziemi, drobni przestępcy uciekający przed wyrokiem, lub kupcy, którym nie szły interesy. Oczywiście nie brak też rządnych przygód młodzieńców…

Jeden z nich to pomocnik kowala, jedyny elf w obozie, Orlik.  Dwie zimy temu znaleziono go w przydrożnym rowie, zmarzniętego i bez grosza przy duszy. Elf nie potrafił złożyć jednego zdania we Wspólnej Mowie.  Praca w kuźni, choć nie przyniosła zarobku, dała mu solidne wykształcenie. Orlik w wieku szesnastu zim nauczył się Wspólnej Mowy oraz podstaw sztuki kowalskiej. Nie zamierzał, co prawda być kowalem, ale nigdy nie wiadomo, co się może w życiu przydać…

Tego ranka otrzymał specjalne zadanie. Miał udać się do miasta i sprawdzić, czemu transport naramienników spóźnia się kilka dni. Wszystko było gotowe do drogi. Zapłata dla płatnerza pod pazuchą i juczny osioł przy bramie. Suma, jaką miał przy sobie elf była na tyle duża, że otrzymał on jednoosobową eskortę. Elf spróbował rozmowy:

- Orlik, pomocnik kowala. A tyś kto?

- Alister, – młody ochroniarz po chwili namysłu dodał – elfie...

Od tej pory młodzieńcy nie zamienili słowa. Marsz był trudny. Śnieg leżał po obu stronach krętej, stromej ścieżki wiodącej na południe. Skały, mgła i gęsty sosnowy las ograniczały widoczność. Dopiero, gdy dotarli do głównego traktu nieco się wypogodziło. Wtedy też Alister dostrzegł ślady na śniegu.

- Szedł tędy oddział około dwudziestu orków - pochylił się nad wydeptanym miejscem – ślady są świeże. Poczekaj tutaj, a ja zbadam sytuację. – Po tych słowach granicznik wyciągnął miecz i poszedł wzdłuż śladów prosto w gęsty sosnowy las. Orlik nie zamierzał czekać bezczynnie. Przywiązał osła do pobliskiej sosny i ruszył w ślad za Alisterem. W lesie śniegu było mniej niż na drodze, ale ślady były nadal wyraźne. Trop urwał się dopiero pół kilometra dalej na skalnym osuwisku.  Orlik wpatrując się w góry, zaczął rozmowę:

- Chyba orkowie znaleźli sposób na przejście przez góry z dala od Grani…

- Nie mędrkuj elfie. Ruszajmy dalej, a jak wrócimy zdam raport dowódcy.

- Jak sobie chcesz… ale...  mógłbym pomóc…

Wtem z drogi doszło ich przenikliwe rżenie. Pozostawiony samopas osioł padł łupem kolejnej grupy orków.  Tuzin plugawych stworów wędrował wydeptaną w śniegu ścieżką niosąc ze sobą spore pakunki.  Alister odruchowo sięgnął po miecz. Przeciwników było jednak zbyt wielu.

- Musimy wrócić na grań po wsparcie.

- A naramienniki? – Orlik był rozbity

- Poczekają. Ta sprawa jest ważniejsza.

Gdy Orlik i Alister wspięli się z powrotem na grań było koło południa. Elf pobiegł do kuźni po swój rodowy nóż. Człowiek, nieco zdyszany, szukał wzrokiem drużnika. Nie zajęło mu to długo, bo Lugarda, brodatego krasnoluda w stalowej zbroi, nie dało się nie zauważyć. Stał właśnie nad grupą graniczników rąbiących drewno i zagrzewał ich do pracy groźnym spojrzeniem.

- Panie, mam złe wieści! – Alister dobiegł do krasnoluda – orkowie zdołali obejść nasze straże… i… ukradli osła.

 Jakkolwiek głupio to brzmiało, było sprawą poważną. Dlatego krasnolud Lugard zmobilizował całą swoją drużynę. Sześcioosobowe, prawe skrzydło oddziału wyruszyło tropić orków. Lewe skrzydło zostało rąbać drewno, bo była to sprawa priorytetowa. Czekając na Orlika, Alister zbadał wzrokiem całą grupę poszukiwawczą.  Artur, dobrze zbudowany młody wojownik, ostrzył miecz. Krasnolud Jogr uzupełniał zapas strzał w kołczanie. O ich zdolnościach bojowych Alister przekonał się już nie raz podczas trzech lat służby na grani. Pozostali dwaj, to nowi członkowie oddziału, stali w milczeniu przy południowej bramie. Jeden z nich miał miecz oburęczny drugi tarczę i trzy toporki, dlatego wołali na niego "Toporek". Obaj rozmawiali z ostatnim członkiem oddziału – Marsem.

Dowódca prawego skrzydła, Mars z Łupianek był tylko nieco starszy od Alistera. Szybki awans był zapewne powodem jego ogromnej pewności siebie.  Komendy wydawał głośno i wyraźnie, by każdy usłyszał, kto tu rządzi:

-Na przóóóód marsz!

Oddział ruszył szybkim krokiem, do którego Orlik nie był przyzwyczajony. W tym tempie droga w dół, wydała się trudniejsza niż poprzednio. Mars zagrzewał swój oddział okrzykami – dokładnie tak jak mówiono na szkoleniu. Wiedział, że jest stworzony do rzeczy wielkich. Jeśli jego służba będzie wzorowa szybko awansuje na drużnika, bo stary Lugard ma już swoje lata…